Οξεία δηλητηρίαση σιδήρου

Προτιμώμενη οδός είναι η συνεχής ενδοφλέβια χορήγηση της δεφεροξαμίνης και ο συνιστώμενος ρυθμός έγχυσης είναι 15 mg/kg ανά ώρα και θα πρέπει να μειώνεται μόλις η κατάσταση το επιτρέπει, συνήθως μετά από 4 έως 6 ώρες, ώστε η συνολική ενδοφλέβια δόση να μην υπερβαίνει τη συνιστώμενη δόση των 80 mg/kg σε οποιοδήποτε διάστημα 24 ωρών.

Η απόφαση για τη διακοπή της θεραπείας με δεφεροξαμίνη επαφίεται στην κρίση του κλινικού γιατρού. Ωστόσο, τα ακόλουθα συνιστώμενα κριτήρια θεωρείται ότι αποτελούν κατάλληλες προϋποθέσεις για τη διακοπή της χρήσης της δεφεροξαμίνης. Η θεραπεία χηλίωσης θα πρέπει να συνεχίζεται έως ότου ικανοποιούνται όλα τα ακόλουθα κριτήρια:

• ο ασθενής πρέπει να μην παρουσιάζει σημεία και συμπτώματα συστηματικής δηλητηρίασης σιδήρου (π.χ. να μην εμφανίζει οξέωση ή επιδεινούμενη ηπατοτοξικότητα).
• ιδανικά, το διορθωμένο επίπεδο σιδήρου του ορού πρέπει να είναι φυσιολογικό ή χαμηλό (όταν το επίπεδο του σιδήρου πέφτει κάτω από τα 100 micro g/dL). Δεδομένου ότι τα εργαστήρια δεν μπορούν να μετρήσουν τις συγκεντρώσεις σιδήρου του ορού με ακρίβεια παρουσία της δεφεροξαμίνης, είναι αποδεκτό να διακοπεί η χρήση της δεφεροξαμίνης, όταν ικανοποιούνται όλα τα υπόλοιπα κριτήρια, αν δεν είναι αυξημένη η μετρούμενη συγκέντρωση σιδήρου του ορού.
• πρέπει να πραγματοποιηθεί επαναληπτική ακτινογραφική εξέταση κοιλίας στους ασθενείς που αρχικά παρουσίασαν πολλές ακτινοσκιάσεις, ώστε να διασφαλιστεί ότι αυτές έχουν εξαφανιστεί, προτού διακοπεί η χρήση της δεφεροξαμίνης, καθώς αποτελούν δείκτη συνεχούς απορρόφησης σιδήρου.
• αν ο ασθενής παρουσίασε αρχικά ερυθρωπά ούρα με τη θεραπεία δεφεροξαμίνης, λογικό είναι το χρώμα των ούρων να πρέπει να επανέλθει στο φυσιολογικό πριν τη διακοπή της δεφεροξαμίνης (η απουσία του ερυθρωπού χρώματος στα ούρα δεν αρκεί από μόνη της για τη διακοπή της χρήσης της δεφεροξαμίνης).

Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας εξαρτάται από την επαρκή παραγωγή ούρων, προκειμένου το σύμπλεγμα σιδήρου (φερριοξαμίνη) να αποβληθεί από τον οργανισμό. Συνεπώς, αν παρουσιαστεί ολιγουρία ή ανουρία, πιθανόν να χρειάζεται περιτοναϊκή αιμοδιύλιση ή αιμοδιάλυση για την απομάκρυνση της φερριοξαμίνης.

Πρέπει να σημειωθεί ότι το επίπεδο του σιδήρου του ορού ενδέχεται να αυξηθεί απότομα κατά την απελευθέρωση του σιδήρου από τους ιστούς.

1 g χορηγούμενο ως μία ενδομυϊκή δόση.

Η απόφαση για τη διακοπή της θεραπείας με δεφεροξαμίνη επαφίεται στην κρίση του κλινικού γιατρού. Ωστόσο, τα ακόλουθα συνιστώμενα κριτήρια θεωρείται ότι αποτελούν κατάλληλες προϋποθέσεις για τη διακοπή της χρήσης της δεφεροξαμίνης. Η θεραπεία χηλίωσης θα πρέπει να συνεχίζεται έως ότου ικανοποιούνται όλα τα ακόλουθα κριτήρια:

• ο ασθενής πρέπει να μην παρουσιάζει σημεία και συμπτώματα συστηματικής δηλητηρίασης σιδήρου (π.χ. να μην εμφανίζει οξέωση ή επιδεινούμενη ηπατοτοξικότητα).
• ιδανικά, το διορθωμένο επίπεδο σιδήρου του ορού πρέπει να είναι φυσιολογικό ή χαμηλό (όταν το επίπεδο του σιδήρου πέφτει κάτω από τα 100 micro g/dL). Δεδομένου ότι τα εργαστήρια δεν μπορούν να μετρήσουν τις συγκεντρώσεις σιδήρου του ορού με ακρίβεια παρουσία της δεφεροξαμίνης, είναι αποδεκτό να διακοπεί η χρήση της δεφεροξαμίνης, όταν ικανοποιούνται όλα τα υπόλοιπα κριτήρια, αν δεν είναι αυξημένη η μετρούμενη συγκέντρωση σιδήρου του ορού.
• πρέπει να πραγματοποιηθεί επαναληπτική ακτινογραφική εξέταση κοιλίας στους ασθενείς που αρχικά παρουσίασαν πολλές ακτινοσκιάσεις, ώστε να διασφαλιστεί ότι αυτές έχουν εξαφανιστεί, προτού διακοπεί η χρήση της δεφεροξαμίνης, καθώς αποτελούν δείκτη συνεχούς απορρόφησης σιδήρου.
• αν ο ασθενής παρουσίασε αρχικά ερυθρωπά ούρα με τη θεραπεία δεφεροξαμίνης, λογικό είναι το χρώμα των ούρων να πρέπει να επανέλθει στο φυσιολογικό πριν τη διακοπή της δεφεροξαμίνης (η απουσία του ερυθρωπού χρώματος στα ούρα δεν αρκεί από μόνη της για τη διακοπή της χρήσης της δεφεροξαμίνης).

Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας εξαρτάται από την επαρκή παραγωγή ούρων, προκειμένου το σύμπλεγμα σιδήρου (φερριοξαμίνη) να αποβληθεί από τον οργανισμό. Συνεπώς, αν παρουσιαστεί ολιγουρία ή ανουρία, πιθανόν να χρειάζεται περιτοναϊκή αιμοδιύλιση ή αιμοδιάλυση για την απομάκρυνση της φερριοξαμίνης.

Πρέπει να σημειωθεί ότι το επίπεδο του σιδήρου του ορού ενδέχεται να αυξηθεί απότομα κατά την απελευθέρωση του σιδήρου από τους ιστούς.

2 g χορηγούμενα ως μία ενδομυϊκή δόση.

Η απόφαση για τη διακοπή της θεραπείας με δεφεροξαμίνη επαφίεται στην κρίση του κλινικού γιατρού. Ωστόσο, τα ακόλουθα συνιστώμενα κριτήρια θεωρείται ότι αποτελούν κατάλληλες προϋποθέσεις για τη διακοπή της χρήσης της δεφεροξαμίνης. Η θεραπεία χηλίωσης θα πρέπει να συνεχίζεται έως ότου ικανοποιούνται όλα τα ακόλουθα κριτήρια:

• ο ασθενής πρέπει να μην παρουσιάζει σημεία και συμπτώματα συστηματικής δηλητηρίασης σιδήρου (π.χ. να μην εμφανίζει οξέωση ή επιδεινούμενη ηπατοτοξικότητα).
• ιδανικά, το διορθωμένο επίπεδο σιδήρου του ορού πρέπει να είναι φυσιολογικό ή χαμηλό (όταν το επίπεδο του σιδήρου πέφτει κάτω από τα 100 micro g/dL). Δεδομένου ότι τα εργαστήρια δεν μπορούν να μετρήσουν τις συγκεντρώσεις σιδήρου του ορού με ακρίβεια παρουσία της δεφεροξαμίνης, είναι αποδεκτό να διακοπεί η χρήση της δεφεροξαμίνης, όταν ικανοποιούνται όλα τα υπόλοιπα κριτήρια, αν δεν είναι αυξημένη η μετρούμενη συγκέντρωση σιδήρου του ορού.
• πρέπει να πραγματοποιηθεί επαναληπτική ακτινογραφική εξέταση κοιλίας στους ασθενείς που αρχικά παρουσίασαν πολλές ακτινοσκιάσεις, ώστε να διασφαλιστεί ότι αυτές έχουν εξαφανιστεί, προτού διακοπεί η χρήση της δεφεροξαμίνης, καθώς αποτελούν δείκτη συνεχούς απορρόφησης σιδήρου.
• αν ο ασθενής παρουσίασε αρχικά ερυθρωπά ούρα με τη θεραπεία δεφεροξαμίνης, λογικό είναι το χρώμα των ούρων να πρέπει να επανέλθει στο φυσιολογικό πριν τη διακοπή της δεφεροξαμίνης (η απουσία του ερυθρωπού χρώματος στα ούρα δεν αρκεί από μόνη της για τη διακοπή της χρήσης της δεφεροξαμίνης).

Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας εξαρτάται από την επαρκή παραγωγή ούρων, προκειμένου το σύμπλεγμα σιδήρου (φερριοξαμίνη) να αποβληθεί από τον οργανισμό. Συνεπώς, αν παρουσιαστεί ολιγουρία ή ανουρία, πιθανόν να χρειάζεται περιτοναϊκή αιμοδιύλιση ή αιμοδιάλυση για την απομάκρυνση της φερριοξαμίνης.

Πρέπει να σημειωθεί ότι το επίπεδο του σιδήρου του ορού ενδέχεται να αυξηθεί απότομα κατά την απελευθέρωση του σιδήρου από τους ιστούς.