Minadex Multi-Vitamin Syrup 100 ml Syr.

Η βιταμίνη Α είναι μια λιποδιαλυτή βιταμίνη. Κύρια πηγή βιταμίνης Α αποτελούν οι ζωικές τροφές. Απαντάται ως προβιταμίνη Α (β-καροτένιο), ρετινόλη, ρετινάλη και ρετινοϊκό οξύ. Τα δύο τελευταία αντιπροσωπεύουν οξειδωμένα παράγωγα της ρετινόλης. Η βιολογική σημασία της βιταμίνης Α προσδιορίζεται και από τις τρείς αυτές μορφές.

Η χοληκαλσιφερόλη (D₃) σχηματίζεται στο δέρμα με την έκθεση στο υπεριώδες (UV) φως και μετατρέπεται στη βιολογικά ενεργή μορφή της, 1,25-διυδροξυ-χοληκαλσιφερόλη, σε δύο στάδια υδροξυλίωσης, πρώτα στο ήπαρ (θέση 25) και κατόπιν στο νεφρικό ιστό (θέση 1). Μαζί με την παραθορμόνη και την καλσιτονίνη, η 1,25-διυδροξυ-χοληκαλσιφερόλη έχει σημαντικό αντίκτυπο στη ρύθμιση του μεταβολισμού του ασβεστίου και του φωσφόρου.

H βιταμίνη E δρα ως βιολογικό αντιοξειδωτικό προλαμβάνοντας την αυτόματη οξείδωση πολυακόρεστων ενώσεων προς επιβλαβείς ελεύθερες ρίζες καθώς και στη δημιουργία καρκινογόνων νιτροζαμινών. Η βιταμίνη Ε διατηρεί τη σταθερότητα των βιολογικών μεμβρανών προφυλάσσοντας τες από την υπεροξείδωση, συντηρεί την ακεραιότητα των τοιχωμάτων των ερυθρών αιμοσφαιρίων και τα προστατεύει από αιμόλυση.

Η βιταμίνη Β₁ (θειαμίνη) παίρνει μέρος στην παραγωγή (έκλυση) της απαραίτητης ενέργειας για τις ανάγκες του κυττάρου. Η πυροφωσφορική θειαμίνη, η ενεργός μορφή της βιταμίνης Β₁ στον οργανισμό, συμμετέχει στο μεταβολισμό των υδατανθράκων ως συνένζυμο στην αποκαρβοξυλίωση των α-κετοξέων, όπως το πυροσταφυλικό και το α-κετογλουταρικό οξύ, καθώς και στον κύκλο των φωσφορικών πεντοζών.

Η ριβοφλαβίνη είναι βασικό στοιχείο πολλών ενζυμικών εξεργασιών. Επίσης, από πειραματικές έρευνες φαίνεται ότι είναι απαραίτητη για την ομαλή ανάπτυξη του εμβρύου.

Η ριβοφλαβίνη μετατρέπεται σε δύο συνένζυμα, Flavin Mononucleotide (FMN) και Flavin Adenine Dinucleotide (FAD), τα οποία είναι απαραίτητα στη φυσιολογική αναπνοή των ιστών. Επίσης είναι απαραίτητη για την ενεργοποίηση της πυριδοξίνης και πιθανόν συμβάλλει στην διατήρηση της ακεραιότητας των ερυθροκυττάρων.

Η πυριδοξίνη (Pyridoxine) λειτουργεί ως συνένζυμο στο μεταβολισμό των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπών. Πιο συγκεκριμένα, κατά το μεταβολισμό των πρωτεϊνών, συμμετέχει στην αποκαρβοξυλίωση των αμινοξέων, τη μετατροπή της τρυπτοφάνης σε νιασίνη ή σεροτονίνη και στην απαμίνωση και θείωση των αμινοξέων.

Η υδατοδιαλυτή βιταμίνη ασκορβικό οξύ είναι μέρος ενός προστατευτικού συστήματος ενάντια στις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου και σε άλλα οξειδωτικά ενδογενούς ή εξωγενούς προέλευσης τα οποία επίσης παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στη διαδικασία της φλεγμονής και στη λειτουργία των λευκοκυττάρων. Στο έντερο ευνοεί την απορρόφηση του μη συνδεμένου με την αίμη σιδήρου. Το ασκορβικό οξύ είναι απαραίτητο για τη σύνθεση της βασικής ενδοκυτταρικής ουσίας (βλεννοπολυσακχαρίτες), η οποία μαζί με τις ίνες κολλαγόνου, είναι υπεύθυνη για τη στεγανότητα του τοιχώματος των τριχοειδών.

Το εικοσιπενταενοϊκό αιθύλιο είναι ένας σταθερός αιθυλεστέρας του ω-3 λιπαρού οξέος εικοσιπενταενοϊκού οξέος (EPA). Οι μηχανισμοί δράσης που συντελούν στη μείωση των καρδιαγγειακών συμβαμάτων με το εικοσιπενταενοϊκό αιθύλιο δεν είναι πλήρως κατανοητοί. Οι μηχανισμοί είναι πιθανώς πολυπαραγοντικοί, συμπεριλαμβανομένων του βελτιωμένου λιποπρωτεϊνικού προφίλ με μείωση των πλούσιων σε τριγλυκερίδια λιποπρωτεϊνών, των αντιφλεγμονωδών και αντιοξειδωτικών επιδράσεων, της μείωσης της συσσώρευσης μακροφάγων, της βελτιωμένης ενδοθηλιακής λειτουργίας, του αυξημένου πάχους/σταθερότητας της ινώδους κάψας και των αντιαιμοπεταλιακών επιδράσεων. Καθένας από αυτούς τους μηχανισμούς μπορεί να επηρεάσει ευνοϊκά την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη σταθεροποίηση της αθηροσκληρωτικής πλάκας, καθώς και τις επιπτώσεις της διάρρηξης της πλάκας, και προκλινικές και κλινικές μελέτες υποστηρίζουν τέτοια οφέλη με το EPA.

Το δοκοσαεξανοϊκό οξύ (docosahexaenoic acid) ανήκει στα απαραίτητα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα και η συνεχής λήψη του στη δίαιτα οδηγεί σε παρατεταμένη πτώση του επιπέδου των τριγλυκεριδίων στο πλάσμα, με διατήρηση των τιμών τους σε σταθερό επίπεδο. O μηχανισμός δράσης φαίνεται να γίνεται δια μέσου της αναστολής σύνθεσης των τριγλυκεριδίων, αλλά δεν είναι εντελώς καθορισμένος.