Εποπροστενόλη

Η εποπροστενόλη είναι κατάλληλη για συνεχή έγχυση μόνο ενδοφλεβίως ή στο αίμα που τροφοδοτεί τη συσκευή αιμοδιύλισης.

Το ακόλουθο πρόγραμμα έγχυσης έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό σε ενήλικες:

Πριν από την αιμοδιύλιση: 4 νανογραμμάρια/Kg/λεπτό ενδοφλεβίως για 15 λεπτά.

Κατά τη διάρκεια της αιμοδιύλισης: 4 νανογραμμάρια/Kg/λεπτό στην αρτηριακή είσοδο της συσκευής αιμοδιύλισης.

Η έγχυση θα πρέπει να διακοπεί στο τέλος της αιμοδιύλισης.

Η συνιστώμενη δόση για την αιμοδιύλιση θα πρέπει να υπερβαίνεται μόνο υπό προσεκτική παρακολούθηση της αρτηριακής πίεσης του ασθενούς.

Η θεραπεία θα πρέπει να ξεκινά και να παρακολουθείται μόνο από ιατρό, με εμπειρία στην αντιμετώπιση της πνευμονικής αρτηριακής υπέρτασης.

Βραχυπρόθεσμη (οξεία) κυμαινόμενη δόση

Αυτή η διαδικασία πρέπει να διεξάγεται σε νοσοκομείο με κατάλληλο εξοπλισμό ανάνηψης.

Απαιτείται μία βραχυπρόθεσμη διαδικασία κυμαινόμενης δόσης χορηγούμενης είτε μέσω περιφερικής ή κεντρικής φλεβικής γραμμής για τον προσδιορισμό του μακροπρόθεσμου ρυθμού έγχυσης. Ο ρυθμός έγχυσης ξεκινά στα 2 νανογραμμάρια/kg/λεπτό και αυξάνεται κατά 2 νανογραμμάρια/kg/λεπτό κάθε 15 λεπτά ή περισσότερο μέχρι να επιτευχθεί το μέγιστο αιμοδυναμικό όφελος ή τα δοσοπεριοριστικά φαρμακολογικά αποτελέσματα.

Αν ο αρχικός ρυθμός έγχυσης των 2 νανογραμμαρίων/kg/λεπτό δεν είναι ανεκτός, τότε θα πρέπει να προσδιοριστεί μία χαμηλότερη δόση που να είναι ανεκτή από τον ασθενή.

Μακροπρόθεσμη συνεχής έγχυση

Η μακροπρόθεσμη συνεχής έγχυση του Flolan πρέπει να χορηγείται μέσω κεντρικού φλεβικού καθετήρα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί προσωρινή περιφερική ενδοφλέβια έγχυση έως ότου εγκατασταθεί κεντρική πρόσβαση. Οι μακροπρόθεσμες εγχύσεις πρέπει να ξεκινούν στα 4 νανογραμμάρια/kg/λεπτό λιγότερο από το μέγιστο ανεκτό ρυθμό έγχυσης που προσδιορίστηκε κατά τη διάρκεια της βραχυπρόθεσμης κυμαινόμενης δόσης. Αν ο μέγιστος ανεκτός ρυθμός έγχυσης είναι λιγότερο από 5 νανογραμμάρια/kg/λεπτό, η μακροπρόθεσμη έγχυση πρέπει να ξεκινά στο ήμισυ του μέγιστου ανεκτού ρυθμού έγχυσης.

Αναπροσαρμογή των δόσεων

Οι αλλαγές στο μακροπρόθεσμο ρυθμό έγχυσης θα πρέπει να βασίζονται στην επιμονή, υποτροπή ή επιδείνωση των συμπτωμάτων του ασθενούς με πνευμονική αρτηριακή υπέρταση ή την εμφάνιση ανεπιθύμητων ενεργειών λόγω υπερβολικών δόσεων της εποπροστενόλης.

Γενικά, με την πάροδο του χρόνου πρέπει να αναμένεται η ανάγκη για αύξηση της δόσης από την αρχική μακροπρόθεσμη δόση. Αυξήσεις της δόσης θα πρέπει να εξετάζονται αν τα συμπτώματα της πνευμονικής αρτηριακής πίεσης επιμένουν ή επανεμφανίζονται μετά τη βελτίωση. Ο ρυθμός έγχυσης πρέπει να αυξάνεται κατά 1 έως 2 νανογραμμάρια/kg/λεπτό σε χρονικά διαστήματα που είναι επαρκή για να επιτρέψουν την αξιολόγηση της κλινικής ανταπόκρισης. Αυτά τα διαστήματα θα πρέπει να είναι διάρκειας τουλάχιστον 15 λεπτών. Μετά από την αποκατάσταση του νέου ρυθμού έγχυσης, πρέπει να παρακολουθείται ο ασθενής και να ελέγχονται η αρτηριακή πίεση και ο καρδιακός ρυθμός σε όρθια και ύπτια θέση για αρκετές ώρες ώστε να εξασφαλιστεί ότι η νέα δόση είναι ανεκτή.

Κατά τη διάρκεια της μακροπρόθεσμης έγχυσης, η εμφάνιση φαρμακολογικών συμβάντων που σχετίζονται με τη δόση παρόμοια με αυτά που παρατηρήθηκαν κατά τη περίοδο κυμαινόμενης δόσης μπορεί να επιβάλουν μείωση του ρυθμού έγχυσης, αλλά οι ανεπιθύμητες ενέργειες ενδέχεται ενίοτε να αποδράμουν χωρίς προσαρμογή της δοσολογίας. Η μείωση των δόσεων θα πρέπει να γίνεται σταδιακά σε βήματα των 2 νανογραμμαρίων/kg/λεπτό κάθε 15 λεπτά ή μεγαλύτερα μέχρι να αποδράμουν τα δοσοπεριοριστικά συμβάντα. Απότομη διακοπή της εποπροστενόλης ή ξαφνικές μεγάλες μειώσεις στους ρυθμούς έγχυσης πρέπει να αποφεύγονται λόγω του κινδύνου ενδεχομένου θανατηφόρου φαινόμενου αναπήδησης. Εκτός από τις απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις (π.χ. απώλεια των αισθήσεων, κατέρρειψη, κλπ.) ο ρυθμός έγχυσης της εποπροστενόλης θα πρέπει να προσαρμόζεται μόνο υπό την καθοδήγηση του ιατρού.