Μηχανισμός δράσης
Ο υδροταλκίτης έχει την ικανότητα να δεσμεύει τα οξέα και να προσροφά, ανάλογα με τη δόση και την τιμή του pH, τα χολικά οξέα και τη λυσολεκιθίνη.
Φαρμακοδυναμική
Ο υδροταλκίτης ρυθμίζει το pH στο βέλτιστο εύρος 3-5 και το pH του στομάχου παραμένει αυξημένο για 2 ώρες περίπου. Μελέτες σε πειραματόζωα υποδεικνύουν ότι ο υδροταλκίτης έχει κυτταρο-προστατευτική δράση.
Ενδοεγκεφαλικές εναποθέσεις αργιλίου βρέθηκαν σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε διάλυση για εγκεφαλοπάθεια. Ασθενείς που υποβάλλονται σε διάλυση μπορεί να αναπτύξουν οστεομαλακία σχετιζόμενη με το αργίλιο. Παρατηρήθηκε επίσης μικροκυτταρική, υπόχρωμη αναιμία σχετιζόμενη με το αργίλιο.
Φαρμακοκινητική
Η διάλυση της δομής του πλέγματος του υδροταλκίτη εξαρτάται από το pH. Κατά τη διάλυση, τα ιόντα αργιλίου και μαγνησίου ελευθερώνονται στο στομάχι. Έπειτα, καθιζάνουν ως ανθρακικά ή φωσφορικά άλατα στο λεπτό έντερο. Υπό την παρουσία τροφής, η καθίζηση μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί και στο στομάχι.
Ορισμένα από τα ιόντα αργιλίου που περιέχονται στον υδροταλκίτη απορροφώνται από τον οργανισμό και οδηγούν σε προσωρινή αύξηση της συγκέντρωσης αργιλίου στο πλάσμα καθώς και σε αύξηση της νεφρικής απέκκρισης αργιλίου. Τα επίπεδα αργιλίου στο πλάσμα παραμένουν εντός των φυσιολογικών τιμών. Το μαγνήσιο επίσης απορροφάται σε μικρό ποσοστό. Ωστόσο, η συγκέντρωση μαγνησίου στο πλάσμα παραμένει γενικώς σταθερή λόγω της νεφρικής απέκκρισης.
Νεφρική ανεπάρκεια ή μακροχρόνια χορήγηση υψηλών δόσεων μπορεί να οδηγήσουν σε υπερμαγνησιαιμία και βαθμιαία εναπόθεση αργιλίου κυρίως στο νευρικό και οστίτη ιστό.
Προκλινικά δεδομένα για την ασφάλεια
Μελέτες σε πειραματόζωα έδειξαν ότι η εναπόθεση αργιλίου στο νευρικό ιστό προκαλεί νευροτοξική δράση.
Τα συμπτώματα δηλητηρίασης με μαγνήσιο περιλαμβάνουν διαταραχές του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, αδυναμία μυών, απώλεια αντανακλαστικών, κόπωση, πάρεση, κώμα και καρδιακή αρρυθμία.
Τοξικότητα κατά την αναπαραγωγή (άλατα αργιλίου)
Μελέτες σε διάφορα είδη πειραματοζώων (κουνέλια, μύες) έδειξαν ότι το αργίλιο διαπερνά τον πλακούντα και συσσωρεύεται στον εμβρυϊκό ιστό, κυρίως στα οστά. Μετά από έκθεση κατά τη διάρκεια της κύησης, η απέκκριση δια μέσου του μητρικού γάλατος συνεχίζεται για κάποιο χρονικό διάστημα.
Μετά από του στόματος χορήγηση σε μύες (57,5mg αργιλίου/Kg/ημέρα) παρατηρήθηκαν νέκρωση εμβρύου, αυξημένη συχνότητα υπερωϊοσχιστίας και δυσμορφία της σπονδυλικής στήλης. Έμβρυα αρουραίων εμφάνισαν μειωμένη οστεοποίηση (133mg αργιλίου/Kg/ημέρα). Οι μετά τη γέννηση εκδηλώσεις της έκθεσης σε αργίλιο περιλαμβάνουν αυξημένη συχνότητα θνησιγενών, περιγεννητική θνησιμότητα, καθυστέρηση της ανάπτυξης, αλλαγές της συμπεριφοράς, βιοχημικές μεταβολές στον εγκέφαλο, (μακροχρόνια δράση, ελάχιστη αποτελεσματική δόση: 10-20mg αργιλίου/Kg/ημέρα).
Μελέτες σε πειραματόζωα έδειξαν ότι η εναπόθεση αργιλίου στα οστά είναι εμφανώς μεγαλύτερη στα έμβρυα σε σχέση με τα ενήλικα πειραματόζωα. Μελέτες σε πρόωρα νεογνά στον άνθρωπο έδειξαν ότι μετά από ενδοφλέβια χορήγηση, το αργίλιο συσσωρεύεται στα οστά. Μπορεί να υποτεθεί ότι παρόμοιες συνθήκες ισχύουν και για τα έμβρυα μέσα στη μήτρα.
Μεταλλαξιογόνες και καρκινογόνες ιδιότητες
Μελέτες μεταλλαξιογένεσης δεν παρουσίασαν σχετικό μεταλλαξιογόνο δυναμικό. Δεν υπάρχουν μελέτες σχετικά με τη δυνατότητα ογκογένεσης.