Ωκυτοκίνη

Η χορήγηση ωκυτοκίνης δεν θα πρέπει να αρχίσει για 6 ώρες μετά την κολπική χορήγηση προσταγλανδινών. Η ωκυτοκίνη θα πρέπει να χορηγείται με ενδοφλέβια στάγδην έγχυση ή, κατά προτίμηση, με τη βοήθεια μιας αντλίας έγχυσης μεταβλητής ταχύτητας. Για την στάγδην έγχυση υγρών συνιστάται 5 IU ωκυτοκίνης να προστεθούν σε 500ml φυσιολογικού διαλύματος ηλεκτρολυτών (όπως χλωριούχο νάτριο 0,9%). Για τους ασθενείς στους οποίους η έγχυση διαλύματος χλωριούχου νατρίου πρέπει να αποφεύγεται, μπορεί να χρησιμοποιείται 5% διάλυμα δεξτρόζης ως διαλύτης. Για να εξασφαλιστεί η ομοιόμορφη ανάμειξη, το μπουκάλι ή ο σάκος πρέπει να αναποδογυριστεί αρκετές φορές πριν από τη χρήση.

Ο αρχικός ρυθμός έγχυσης θα πρέπει να καθοριστεί στο 1 έως 4mU/λεπτό (2 έως 8 σταγόνες/λεπτό). Μπορεί να αυξηθεί βαθμιαία σε διαστήματα όχι μικρότερα από 20 λεπτά και σε ποσότητες όχι μεγαλύτερες από 1–2 mU/λεπτό, έως ότου να επιτευχθεί μια διάταξη συσπάσεων παρόμοια με αυτή του κανονικού τοκετού. Πλησιάζοντας στην κύηση αυτό μπορεί συχνά να επιτευχθεί με μια έγχυση μικρότερη των 10mU/λεπτό (20 σταγόνες/λεπτό), και ο συνιστώμενος μέγιστος ρυθμός στα 20mU/λεπτό (40 σταγόνες/λεπτό). Στην ασυνήθιστη περίπτωση που απαιτούνται υψηλότερες ποσότητες, κάτι που μπορεί να συμβεί στη διαχείριση του ενδομήτριου θανάτου του εμβρύου ή για πρόκληση τοκετού σε πρώιμο στάδιο της κύησης, όταν η μήτρα είναι λιγότερο ευαίσθητη στην ωκυτοκίνη, συνιστάται να χρησιμοποιηθεί ένα πιο πυκνό διάλυμα ωκυτοκίνης, π.χ. 10 IU σε 500ml.

Όταν χρησιμοποιείται μια μηχανοκίνητη αντλία έγχυσης που θα παρέχει μικρότερες ποσότητες από αυτές που δίνονται από την στάγδην έγχυση, η κατάλληλη συγκέντρωση προς έγχυση εντός του συνιστώμενου εύρους δόσης, πρέπει να υπολογίζεται σύμφωνα με τις προδιαγραφές της αντλίας.

Η συχνότητα, η ένταση και η διάρκεια των συστολών, καθώς και ο εμβρυϊκός καρδιακός ρυθμός πρέπει να παρακολουθούνται προσεκτικά σε όλη την έγχυση. Μόλις επιτευχθεί ένα επαρκές επίπεδο δραστηριότητας της μήτρας, με στόχο τις 3 έως 4 συσπάσεις κάθε 10 λεπτά, ο ρυθμός έγχυσης μπορεί συχνά να μειωθεί. Στην περίπτωση υπερδιέγερσης της μήτρας ή/και εμβρυϊκής δυσχέρειας, η έγχυση πρέπει να διακοπεί αμέσως.

Εάν μετά την έγχυση του συνολικού ποσού των 5 IU σε γυναίκες που βρίσκονται στην κύηση ή κοντά σε αυτή, δεν δημιουργούνται κανονικές συσπάσεις, συνιστάται να σταματήσει η προσπάθεια πρόκλησης τοκετού. Αυτή μπορεί να επαναληφθεί την επόμενη ημέρα, αρχίζοντας και πάλι από ένα ρυθμό 1 έως 4mU/λεπτό.

Η συνήθης δόση είναι 5 IU με ενδοφλέβια έγχυση (5 IU αραιωμένα σε φυσιολογικό διάλυμα ηλεκτρολυτών και χορηγούμενα με στάγδην έγχυση, ή κατά προτίμηση με αντλία έγχυσης μεταβλητής ταχύτητας εντός διαστήματος 5 λεπτών) μετά την απελευθέρωση του πλακούντα. Σε γυναίκες που χορηγείται ωκυτοκίνη για την πρόκληση ή την τόνωση τοκετού, η έγχυση θα πρέπει να συνεχιστεί με αυξημένο ρυθμό κατά το τρίτο στάδιο του τοκετού και κατόπιν για τις επόμενες λίγες ώρες.

5 IU με ενδοφλέβια έγχυση (5 IU αραιωμένα σε φυσιολογικό διάλυμα ηλεκτρολυτών και χορηγούμενα με στάγδην έγχυση, ή κατά προτίμηση με αντλία έγχυσης μεταβλητής ταχύτητας εντός διαστήματος 5 λεπτών), ακολουθούμενη στη συνέχεια σε βαριές περιπτώσεις από ενδοφλέβια έγχυση διαλύματος που περιέχει 5 έως 20 IU ωκυτοκίνης σε 500ml διαλύτη που περιέχει ηλεκτρολύτες, κατά τον ρυθμό που είναι αναγκαίος για τον έλεγχο της ατονίας της μήτρας.