Ετοφαιναμάτη

Υπάρχει ιδιαίτερα αυξημένη η πιθανότητα αύξησης της συχνότητας των γαστρεντερικών διαταραχών με την ταυτόχρονη χρήση ετοφαιναμάτης με κορτικοστεροειδή ή άλλα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη ή αλκοόλη.

Βλάβη του ήπατος, των νεφρών ή της καρδιακής λειτουργίας. Αν είναι πιθανή η εμφάνιση πορφυρίας, η ετοφαιναμάτη θα πρέπει να χορηγείται αφού σταθμιστούν προσεκτικά οι κίνδυνοι και τα οφέλη.

Η δράση διαφόρων διουρητικών (π.χ. φουροσεμίδης, θειαζίδων και αντιυπερτασικών (π.χ. β-αποκλειστές) μπορεί να μειωθεί με την ετοφαιναμάτη.

Ταυτόχρονη χρήση των αντιουριχαιμικών, προβενεσίδης και σουλφοπυραζόνης με ετοφαιναμάτη οδηγεί σε καθυστέρηση της απέκκρισης της ετοφαιναμάτης.

Απαιτείται η σωστή παρακολούθηση και η παροχή συμβουλών σε ασθενείς με ιστορικό υπέρτασης και/ή ελαφρά έως μέτρια συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, καθώς έχει αναφερθεί κατακράτηση υγρών και οίδημα σε σχέση με τη θεραπεία με ΜΣΑΦ.

∆εδομένα από κλινικές δοκιμές και επιδημιολογικές μελέτες υποδεικνύουν ότι η χρήση μερικών ΜΣΑΦ (ιδιαίτερα σε υψηλές δόσεις και σε μακροχρόνιες θεραπείες), μπορεί να συσχετίζεται με μια μικρή αύξηση του κινδύνου για εμφάνιση θρομβωτικών αρτηριακών συμβάντων (για παράδειγμα έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικό επεισόδιο). Υπάρχουν ανεπαρκείς πληροφορίες για να αποκλεισθεί ένας τέτοιος κίνδυνος για την ετοφαιναμάτη.

Ασθενείς με μη ρυθμισμένη υπέρταση, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, εγκατεστημένη ισχαιμική καρδιακή νόσο, περιφερική αρτηριακή νόσο και/ή αγγειακή εγκεφαλική νόσο θα πρέπει να υποβληθούν σε θεραπεία με ετοφαιναμάτη μόνο μετά από προσεκτική θεώρηση του θέματος. Παρόμοια θεώρηση θα πρέπει να γίνεται πριν την έναρξη μεγαλύτερης διάρκειας θεραπείας σε ασθενείς με παράγοντες κινδύνου για εμφάνιση καρδιαγγειακής νόσου (π.χ υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, σακχαρώδης διαβήτης, κάπνισμα).

Ιδιαίτερα προσεκτική ιατρική παρακολούθηση είναι αναγκαία κατά την χορήγηση ετοφαιναμάτης σε ασθενείς με ιστορικό φλεγμονών του εντέρου (ελκώδης κολίτης, νόσος του Crohn).

Επειδή τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη δύναται να αναστείλουν τις συστολές της μήτρας και να αυξήσουν την τάση για αιμορραγίες, η ετοφαιναμάτη δεν θα πρέπει να χορηγείται κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων μηνών της κύησης.

Η ετοφαιναμάτη δεν πρέπει να χορηγείται στο πρώτο και δεύτερο τρίμηνο σε θηλάζουσες μητέρες ή σε βρέφη και νήπια, εφόσον δεν υπάρχει ακόμη επαρκής σχετική εμπειρία.

Ακόμα και όταν λαμβάνεται σύμφωνα με τις οδηγίες η ετοφαιναμάτη μπορεί να επηρεάσει την ταχύτητα αντίδρασης σε τέτοια έκταση ώστε να διαταραχθεί η ικανότητα οδήγησης ή χειρισμού μηχανημάτων. Το αποτέλεσμα επαυξάνεται με ταυτόχρονη λήψη αλκοόλης.

Οι ανεπιθύμητες ενέργειες μπορεί να ελαχιστοποιηθούν, εφόσον χρησιμοποιούνται για την πλέον μικρή διάρκεια θεραπείας που απαιτείται για τον έλεγχο των συμπτωμάτων.

Δεδομένα από κλινικές δοκιμές και επιδημιολογικές μελέτες υποδεικνύουν ότι η χρήση κάποιων ΜΣΑΦ (ιδιαίτερα σε υψηλές δόσεις και σε μακροχρόνιες θεραπείες), μπορεί να συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για εμφάνιση θρομβωτικών αρτηριακών συμβάντων (π.χ. έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικό επεισόδιο).

Πόνος, σκληρύνσεις, ερύθημα, οίδημα και κνησμός στην περιοχή της ενέσεως έχουν αναφερθεί μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις.

Οίδημα, υπέρταση, και καρδιακή ανεπάρκεια, έχουν αναφερθεί σε σχέση με τη θεραπεία με ΜΣΑΦ.

Επίσης σε σπάνιες περιπτώσεις έχουν παρατηρηθεί και οι ακόλουθες ανεπιθύμητες ενέργειες: Κεφαλαλγία, ίλιγγος, αδυναμία, διαταραχές οράσεως, εξάνθημα και οίδημα αλλεργικής αιτιολογίας, οίδημα κάτω άκρων, γαστρεντερικές διαταραχές (π.χ. επιγάστρια άλγη, πεπτικές διαταραχές, ναυτία, έμετος, γαστρορραγία) πόνος κατά την ούρηση).

Τα φαινόμενα αυτά υποχωρούν ταχέως με την διακοπή του φαρμάκου.

Αν και δεν έχουν ακόμα παρατηρηθεί κατά την διάρκεια της θεραπείας με την ετοφαιναμάτη i.m. γενικευμένες αντιδράσεις υπερευαισθησίας, αυτές είναι πιθανές. Αυτές μπορεί να είναι, οίδημα του προσώπου, εξοίδηση της γλώσσας, εσωτερική εξοίδηση του λάρυγγα με απόφραξη των αεροφόρων οδών, δύσπνοια μέχρι και ασθματική προσβολή, παλμοί και πτώση της αρτηριακής πίεσης και ακόμη, μέχρι κατάσταση shock.

Ιατρική βοήθεια πρέπει να χορηγείται αμέσως με την εμφάνιση οιωνδήποτε τέτοιων συμπτωμάτων.

Αν και δεν έχουν παρατηρηθεί με την ετοφαιναμάτη i.m. ανεπιθύμητες ενέργειες που σποραδικά έχουν περιγραφεί ότι συνέβησαν με τα άλλα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, αυτές πρέπει να αναφερθούν.

Αυτές περιλαμβάνουν αυξημένη έκκριση λίπους με τα κόπρανα, παγκρεατίτιδα, διαταραχές από το αιμοποιητικό που αφορούν στα λευκά ή ερυθρά αιμοσφαίρια και αιμορραγική διάθεση λόγω θρομβοπενίας, διαταραχές της ηπατικής και νεφρικής λειτουργίας και κατάθλιψη.