XYLOCAINE GEL.EXT.US 2% W/W BTx10TUBS x30G

Κωδικός ATC: N01ΒΒ02

H Xylocaine gel προκαλεί ταχεία και παρετατεμένη αναισθησία των βλεννογόνων καθώς και λίπανση τους, που περιορίζει την τριβή. H ανάμειξη με νερό βάση της χαρακτηρίζεται από υψηλό ιξώδες και χαμηλή επιφανειακή τάση, με αποτέλεσμα τη στενή και παρατεταμένη επαφή του αναισθητικού με τους ιστούς και τη μακρά διάρκεια αποτελεσματικής αναισθησίας (20-30 λεπτά περίπου). H αναισθησία επιτυγχάνεται συνήθως γρήγορα (μέσα σε 5 λεπτά, ανάλογα με την περιοχή της εφαρμογής).

Η λιδοκαΐνη, όπως και τα άλλα τοπικά αναισθητικά, προκαλεί αναστρέψιμο αποκλεισμό της μετάδοσης των ώσεων κατά μήκος των νευρικών ινών εμποδίζοντας την είσοδο των ιόντων νατρίου μέσω των νευρικών κυττάρων. Τα τοπικά αναισθητικά αμιδικού τύπου πιστεύεται ότι δρουν μέσα στους διαύλους νατρίου της μεμβράνης των νευρικών κυττάρων. Τα τοπικά αναισθητικά φάρμακα μπορεί επίσης να έχουν παρόμοια δράση στην κυτταρική μεμβράνη των διεγέρσιμων ιστών του εγκεφάλου και του μυοκαρδίου. Εάν έχουμε, σε μικρό χρονικό διάστημα πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις του φαρμάκου στη συστηματική κυκλοφορία, θα εμφανισθούν συμπτώματα και σημεία τοξικότητας προερχόμενα από το κεντρικό νευρικό και το καρδιαγγειακό σύστημα.

Η τοξικότητα στο κεντρικό νευρικό σύστημα (βλ. «Υπερδοσολογία») συνήθως προηγείται των καρδιαγγειακών επιδράσεων, διότι παρουσιάζεται σε χαμηλότερες συγκεντρώσεις στο πλάσμα.

Οι άμεσες επιδράσεις των τοπικών αναισθητικών στην καρδιά περιλαμβάνουν καθυστέρηση της αγωγής, αρνητική ινότροπη δράση και τελικά καρδιακή παύση.

Η λιδοκαΐνη απορροφάται μετά από την τοπική εφαρμογή στους βλεννογόνους και ο ρυθμός και η έκταση απορρόφησής της εξαρτώνται από τη συγκέντρωση και την συνολικά χορηγούμενη δόση, τη συγκεκριμένη θέση εφαρμογής και τη διάρκεια έκθεσης. Γενικά, ο ρυθμός απορρόφησης των τοπικών αναισθητικών μετά από τοπική εφαρμογή είναι ταχύτερος κατά την ενδοτραχειακή και βρογχική χορήγηση. Η λιδοκαίνη απορροφάται επίσης καλά από το γαστρεντερικό, παρά ταύτα μικρή ποσότητα αυτούσιου φαρμάκου φθάνει στην κυκλοφορία, λόγω βιομετατροπής της στο ήπαρ.

Συνήθως περίπου 65% της λιδοκαίνης είναι συνδεδεμένο με τις πρωτείνες του πλάσματος. Τα αμιδικά τοπικά αναισθητικά είναι κυρίως συνδεδεμένα με την α1-όξινη γλυκοπρωτεΐνη αλλά επίσης και με την αλβουμίνη. Η λιδοκαίνη διαπερνά τον αιματεγκεφαλικό φραγμό και τον φραγμό του πλακούντα, πιθανότατα με παθητική διάχυση.

Η κύρια οδός απομάκρυνσης της λιδοκαίνης είναι μέσω του ηπατικού μεταβολισμού. Η βασική οδός της λιδοκαίνης στον άνθρωπο είναι η Ν-απαλκυλίωση σε μονο-αιθυλογλυκινη ξυλιδίνης (MEGX), ακολουθούμενη από την υδρόλυση σε 2,6-ξυλιδίνη και την υδροξυλίωση σε 4-υδροξυ-2,6-ξυλιδίνη. Η MEGX μπορεί επίσης να υποστεί περαιτέρω απαλκυλίωση σε γλυκίνη ξυλιδίνη (GX). Oι φαρμακολογικές/τοξικολογικές δράσεις των MEGX και GX είναι παρόμοιες με της λιδοκαίνης, αλλά μικρότερης ισχύος. Η GX έχει μεγαλύτερο χρόνο ημίσειας ζωής (περίπου 10Η) από τη λιδοκαίνη και μπορεί να συσσωρευτεί κατά τη διάρκεια μακρόχρονης χορήγησης.

Το 90% περίπου της ενδοφλέβια χορηγούμενης λιδοκαίνης απεκκρίνεται με τη μορφή διαφόρων μεταβολιτών και λιγότερο από το 10% απεκκρίνεται αμετάβλητο στα ούρα. Ο βασικός μεταβολίτης στα ούρα είναι ένας συζυγής της 4-υδρόξυ-2,6-ξυλιδίνης και υπολογίζεται περίπου στο 70-80% της δόσης που απεκκρίνεται στα ούρα. Ο χρόνος ημίσειας ζωής της λιδοκαίνης μετά από ενδοφλέβια bolus ένεση είναι συνήθως 1,5-2 ώρες.

Λόγω του γρήγορου ρυθμού με τον οποίο μεταβολίζεται η λιδοκαίνη, οποιαδήποτε κατάσταση επιδρά στην ηπατική λειτουργία μπορεί να μεταβάλλει την κινητική της λιδοκαίνης. Ο χρόνος ημίσειας ζωής μπορεί να παραταθεί κατά το διπλάσιο ή και περισσότερο σε ασθενείς με ηπατική δυσλειτουργία. Η νεφρική δυσλειτουργία δεν επιδρά στην κινητική της λιδοκαίνης, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε άθροιση των μεταβολιτών. Παράγοντες, όπως η οξέωση και η χρήση διεγερτικών και κατασταλτικών του ΚΝΣ, επιδρούν στα επίπεδα της λιδοκαίνης στο ΚΝΣ που απαιτούνται για την πρόκληση εμφανών συστηματικών επιδράσεων. Οι αντικειμενικές ανεπιθύμητες εκδηλώσεις καθίστανται περισσότερο εμφανείς, όταν αυξάνονται τα επίπεδα στο φλεβικό πλάσμα πάνω από τα 6,0 μg ελεύθερης βάσης ανά ml.

Προκλινικές μελέτες που έχουν γίνει σε πειραματόζωα έχουν δείξει τοξικότητα μετά από υψηλές δόσεις λιδοκαίνης με δράση στο κεντρικό νευρικό και καρδιαγγειακό σύστημα. Δεν εμφανίσθηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες του φαρμάκου σε αναπαραγωγικές τοξικές μελέτες.

Η λιδοκαίνη δεν εμφάνισε μεταλλαξιογόνο δράση σε in vivo και in vitro πειραματικές διατάξεις.

Μελέτες για καρκινογόνο δράση δεν έχουν πραγματοποιηθεί για την λιδοκαίνη λόγω του τρόπου και της διάρκειας της θεραπευτικής δράσης.

Δοκιμασίες γονοτοξικότητας με λιδοκαίνη δεν έδειξαν μεταλλαξιογόνο δυναμικό. Ένας μεταβολίτης της λιδοκαίνης, η 2-6-ξυλιδίνη έδειξε ασθενή δραστηριότητα σε μερικές δοκιμασίες γονοτοξικότητας. Ο μεταβολίτης 2-6-ξυλιδίνη έχει δειχθεί ό,τι διαθέτει δυναμικό καρκινογένεσης σε προκλινικές τοξικολογικές μελέτες που αξιολόγησαν τη χρόνια έκθεση. Εκτιμήσεις κινδύνου που σύγκριναν την υπολογισθείσα μέγιστη ανθρώπινη έκθεση από την διακεκομμένη χρήση της λιδοκαίνης με την έκθεση που χρησιμοποιήθηκε στις προκλινικές μελέτες, δείχνουν ευρύ περιθώριο ασφάλειας στην κλινική πράξη.

XYLOCAINE Γέλη 2%.